Project Appeltaart (deel 2)

Eindelijk vrijdagavond, eindelijk weekend. Na een drukke werkweek waarin ik elke avond redelijk laat thuis was, had ik besloten de vrijdagavond te gebruiken voor het maken van een appeltaart. Een appelkruimeltaart zelfs. Lekker grof en stevig, en na even zoeken vond ik een recept dat voornamelijk positieve beoordelingen had, op een Duitse website. De ingrediënten waren op appels na allemaal in huis, dus na de aanschaf van een kilozak appels kon ik aan de slag.

Het recept was helder. Voor het deeg moest er bloem gemengd worden met boter, bakpoeder, gemalen hazelnoten, vanillesuiker, een snufje zout en suiker. Voor de vulling werden vanzelfsprekend appels gebruikt, kaneel, suiker, citroenrasp en -sap, en zelf deed ik er nog een handje rozijnen bij die niet in het recept stonden.

Het deeg was erg kruimelig, wat me, gezien het feit dat er kruimels bovenop moesten komen, niet vreemd leek. Echter was het deeg net te kruimelig voor de zijkanten en onderkanten van de taart, naar mijn mening.
Na 50 minuten bakken merkte ik op dat de taart nog erg nat van binnen was, en de schrik sloeg me om het hart. Daar stond niets over in het recept… Na nog ruim 10 minuten bakken was de korst goudbruin maar was de vulling nog nat. Ik voelde al; dit is niet de taart die ik in gedachten had.

Na heel veel geduld en volledig afkoelen van de taart, bleek het zo te zijn: miskleun 1 in het ‘Project Appeltaart’ is een feit. De taart bleek niet snijdbaar. Er kwam erg veel vocht uit (zie foto) en van een punt taart was geen sprake meer, het werd een rommelig hoopje kruimels en stukjes appel en rozijnen.

Echter… de smaak was dik in orde! De verhoudingen van de citroen en kaneel waren naar mijn mening precies goed. Niet te zuur, niet te zoet, en het hazelnootpoeder dat in de korst zit, zorgt voor een intensere, diepere smaak, zonder te overheersen. Ook de kruimels aan de bovenkant vond ik erg lekker. Niet te hard, niet te zacht… heerlijk. Het is alleen erg jammer dat de taart amper te serveren is, en dat je hem met een lepel moet eten in plaats van met een vorkje…

Waar ging het mis?

Ik ben er van overtuigd dat het vocht uit de appels een belangrijke rol heeft gespeeld. Appels verliezen vocht tijdens het bakken en dat verdampt blijkbaar niet, maar trekt in de bodem waardoor die slap en vochtig wordt. Terwijl juist een stevige bodem zo lekker is. Ik bleek niet de enige te zijn die deze misstap beging, en dat troost me wel ietwat. Een oplossing voor het appelvocht is het gebruik van custardpoeder of paneermeel. Dat laatste doe ik vrijwel altijd als ik een quiche maak omdat daar ook veel vocht bij kan vrijkomen (als je iets als zuurkool gebruikt, bijvoorbeeld). Bij het maken van deze taart heb ik er echter niet aan gedacht. Ook maïzena wordt wel genoemd om het vochtprobleem tegen te gaan, of amandelspijs.

Conclusie?

Niet meer maken deze taart, tenzij ik taart in kommetjes wil serveren.
Na een nacht in de koelkast is de taart weliswaar snijbaar geworden en kan je er iets uithalen wat op een punt lijkt, maar nog steeds ben ik niet tevreden.

Smaak: 8,0
Textuur: 2,0 Na een nacht in de koelkast: 3,5

Wordt vervolgd!