Mensen die mij wat beter kennen of mijn ‘About Me’ pagina hebben gelezen, weten het ondertussen: ik ben gek op servies. Voor er al te hard gelachen gaat worden: ik kan er niets aan doen, ik heb de liefhebberij geërfd. Ik vermoed dat het een genetisch bepaald ding is, de oma van mijn vaders kant, Grietje (ik heet niet geheel toevallig Margriet), was namelijk wild van servies. Ze bezat massa’s tuttige Engelse theekopjes en schotels met veel tierlantijntjes en bloemetjes. Die werden echter niet gebruikt, ze stonden voor de sier in de kast en ik mocht er naar kijken maar er absoluut niet aan zitten. Familie kreeg koffie in een saaie witte mok en ik kreeg altijd een hardplastic beker voor mijn limonade. Vermoedelijk had ze al vrij snel door dat het met mijn motoriek onverantwoord is om porselein in de buurt te hebben. Alleen hoog bezoek (lees: de dominee) had af en toe de eer om het dure porselein te mogen gebruiken.
