Mandarijnkwarktaart… maar dan nèt iets anders

Meestal zit het mee als ik aan het koken of bakken ben. Er zijn wel eens kleine rampjes (een saus die niet bindt, vlees dat te snel of te langzaam gaar wordt), maar dat is 9 van de 10 keer wel op te lossen met een truc van mijn moeder, uit een kookboek, of het internet.

Maar gisteren zat het even flink tegen. Ik had het idee opgevat om een mandarijnkwarktaart te maken. Een koude, zo eentje die je niet bakt maar laat opstijven in de koelkast. Bij dat laatste ging het mis, het opstijven. Aangezien ik met gelatine niet zo’n held ben, ging ik voor ‘Tortenguss’, Duitse taartgelei waarmee je stukjes fruit op een taart kan fixeren. In een Duits bakboek over Philadelphia roomkaas wordt Tortenguss ook gebruikt om de (koude) kwarktaarten op te laten stijven. En als ik internet mag geloven zijn er hordes Duitse vrouwen die het ook lukt een Philadelphiataart stijf te krijgen met Tortenguss. Tijdens mijn laatste bezoek aan Duitsland kocht ik Tortenguss en gisteren ging ik aan de slag met het spul.

Het recept was helder. 600 gram Philadelphia, mandarijntjes uit blik en 300 gram yoghurt voor de vulling. De Tortenguss moest opgelost worden in water met suiker, en dat moest dan door het Philadelphia-mengsel geroerd worden. Terwijl ik bezig was kreeg ik al mijn twijfels. Wat een raar spulletje. Gelei-achtig, dat wel, maar ging dat 600 gram roomkaas binden?

Conclusie na een nacht wachten: niet dus. Volgens het kookboek had de taart binnen 3 uur stijf moeten zijn. Waar het precies fout ging, weet ik nog steeds niet, feit is wel dat de taart na een nacht nog steeds slap was, onsnijbaar. Zonde!
Echter…. de smaak bleek goed. Weggooien zou ik helemaal jammer vinden, dus besloot ik er dan maar een ‘dessert’ van te maken. Ik liet het prutje (want een mooiere benaming heb ik er niet voor) proeven aan mijn broertje, die het goed genoeg vond als toetje. Maar ja, hij eet alles. (Zelfs die muffins van enkele jaren geleden waarbij ik vergeten was bakpoeder toe te voegen. Resultaat: Keiharde, ongerezen muffins. Hij at ze echter met smaak op.) Zijn commentaar over de kwarktaartprut was: ‘Er zijn toch ook puddinkjes in de supermarkt te koop met cheesecake- of kwarktaartsmaak? Nou dan!’ Tja, als je het zo stelt…

Vandaag eten we dus geen kwarktaart bij de koffie. Maar kwarktaartprut als nagerecht. En in plaats van dat ik de taart op een taartplateau zou neerzetten, zit ‘ie nu in 2 Tupperware-doosjes.
Overigens, ik twijfelde of ik wel een blogje moest wijden aan deze mislukking. Het liefst zet ik natuurlijk een foto online van een perfecte mandarijnkwarktaart, maar goed, die is er nu niet. Tenminste, niet in mijn keuken… En het is wel zo eerlijk om ook de missers te noemen. Tenslotte gaat het niet altijd goed in de keuken. Misschien bij Nigella, misschien bij Jamie, maar niet bij mij. Om die reden maak ik dus meteen maar een nieuwe categorie aan: Miskleunen. Dan kunnen jullie in het vervolg ook meegenieten van wat er fout gaat…

Enne… Ik hou me aanbevolen voor het recept van een koude kwarktaart die wèl opstijft!