In één van mijn favoriete winkels, Xenos, koop ik geregeld buitenlandse voedingsmiddelen. De laatste tijd is vooral het Aziatische assortiment (boemboe’s, kruidenmixen, sambals, etc) uitgebreid, maar ook Mexicaanse en Italiaanse voedingsmiddelen zijn er te vinden. Als er dan weer een product staat wat ik niet ken, neem ik het mee om het uit te proberen.
Op veler verzoek een fotootje van mijn verjaardagstaarten. In mijn vorige post schreef ik al om welke taarten het ging (aardbeienkwarktaart, banoffeepie en abrikozentaart). Door de drukte van de dubbele verjaardag was ik vergeten mijn camera te gebruiken voor het schieten van een foto, en toen ik eenmaal bij mijn moeder thuis was dacht ik er pas aan. Daarom heb ik maar even mijn iPhone gebruikt. Geen schitterende foto dus, wel een idee van wat ik heb gemaakt.
En bedankt voor de felicitaties, het was een schitterende dag!
Vandaag ben ik jarig en mag ik 29 kaarsjes uitblazen. Om die reden heb ik gisteren de hele middag in de keuken gestaan om 3 taarten te bakken. Die 3 taarten zijn niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn moeder die vandaag 57 is geworden. Een dubbele verjaardag, dus extra veel taart!
Ik zag de Kitchenaid voor het eerst in de TV-programma’s van Nigella Lawson en in haar boeken. De Kitchenaid, een keukenmachine die er retro uitziet, en verkrijgbaar is in een arsenaal van vrolijke kleurtjes.
Toen ik de Kitchenaid eenmaal in het echt zag, was ik om. In het echt is het apparaat nog veel mooier!
Nigella heb ik een rode en een groene Kitchenaid zien gebruiken, maar als ik zelf mag kiezen, ga ik voor een roze. Een hàrdroze, fuchsia, lekker opvallend! Het grote nadeel is alleen de prijs, de Kitchenaid is niet bepaald een goedkope gadget te noemen.
Daarom spaar ik er al een tijdje voor, en met mijn verjaardag (en bijbehorende giften) in zicht, verwacht ik hem binnenkort te kunnen kopen. Ik kan niet wachten om mijn oude Tomado-handmixertje te vervangen voor de Kitchenaid!
Één van mijn vroegste herinneringen over koken en bakken, heeft te maken met mijn moeder. Al een jaar of twintig geleden maakte ze ‘arretjescake’. Ik vond het bijzonder. Allereerst de naam. Normaal gesproken aten we ‘rozijnencake’ of ‘chocoladecake’, en dan was het helder wat er precies in zat. Maar arretjescake? Dat klonk me wat obscuur in de oren. En ook het feit dat het een cake is, maar toch niet in de oven hoefde. Cake en oven hoorden voor mij bij elkaar, maar deze cake ging de koelkast in… Bij het aansnijden van de cake was ik echter overtuigd. Wat lekker! Chocolade, koekjes, het feit dat de cake koud was… dat ging er wel in! Helaas bleef het bij één of bij twee keer. “Veel te vet!” was het antwoord van mijn moeder als ik vroeg waarom ze geen arretjescake meer wilde maken. En eigenlijk had ze gelijk.